triest
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
27 Augustus 2015 | Zambia, Livingstone
Geschokt
Bij mijn eerste huisbezoek ontmoette ik Ian een 30 jr man,die schuifelend op zijn billen naar buiten kwam. Hij woont in een huis( 2x 3 mtr ) opgetrokken uit klei.
Hij heeft een oom die zo goed en kwaad als het kan voor hem zorgt.
Zorgen betekent een keer eten of fruit brengen, net wat er is. Zonodig wassen, geen douche of toilet,maar met een kom water. Het ruikt er naar urine. Ian is verlamd geraakt na een val, en is incontinent. Hier zijn geen luiers . Hoe hij de dag doorbrengt in die donkere hut met alleen een matrasje is mij onbekend.
Hij had last van hoofdpijn en opgezwollen voeten. Hij zag er redelijk schoon uit bleek, vanuit onze organisatie komen ze regelmatig bij hem langs. Zijn haren waren voor de helft geknipt, had zo in de knoop gezeten, dat in een keer niet mogelijk was.
Het meest trieste is dat wij weinig( in onze ogen ) kunnen doen.
Luisteren soms kleine adviezen geven en wat medicijnen uitdelen
Maar die jongen was zo dankbaar , ongelooflijk. Hij kuste de hand van Kate( mijn collega) en bracht steeds zijn rechter hand naar zijn hart. De tranen schoten in mn ogen
Het volgende emotionele moment was dat ik n houten krukje op n erf zat samen met Arthur een man in een rolstoel, verlamd en scheefgroei, waardoor praten moeizaam ging.
Zijn vader of opa zat er op de achtergrond bij. Voordat we verder gingen werden eerst de zegeningen over ons uitgesproken.
Dus daar zit je dan heel stilletjes met je handen gevouwen, ik kan zeggen dan voel je je heel nederig, met al onze luxe. Wat n moment was dat. Op mijn netvlies gegrift.
Deze mensen leven met de dag en zijn niet met de toekomst bezig .
Zijn blij en dankbaar met wat er is.
Het geloof is hier heel sterk, de meeste zijn Christen.
Voor hun is liefde, vertrouwen en samen heel belangrijk.
De mensen zijn hier allemaal even vriendelijk en belangstellend, nooit opdringerig of dat je je onveilig voelt. Er hangt hier een goede energie.
En ook dat maakt het heel bijzonder.
Bij mijn eerste huisbezoek ontmoette ik Ian een 30 jr man,die schuifelend op zijn billen naar buiten kwam. Hij woont in een huis( 2x 3 mtr ) opgetrokken uit klei.
Hij heeft een oom die zo goed en kwaad als het kan voor hem zorgt.
Zorgen betekent een keer eten of fruit brengen, net wat er is. Zonodig wassen, geen douche of toilet,maar met een kom water. Het ruikt er naar urine. Ian is verlamd geraakt na een val, en is incontinent. Hier zijn geen luiers . Hoe hij de dag doorbrengt in die donkere hut met alleen een matrasje is mij onbekend.
Hij had last van hoofdpijn en opgezwollen voeten. Hij zag er redelijk schoon uit bleek, vanuit onze organisatie komen ze regelmatig bij hem langs. Zijn haren waren voor de helft geknipt, had zo in de knoop gezeten, dat in een keer niet mogelijk was.
Het meest trieste is dat wij weinig( in onze ogen ) kunnen doen.
Luisteren soms kleine adviezen geven en wat medicijnen uitdelen
Maar die jongen was zo dankbaar , ongelooflijk. Hij kuste de hand van Kate( mijn collega) en bracht steeds zijn rechter hand naar zijn hart. De tranen schoten in mn ogen
Het volgende emotionele moment was dat ik n houten krukje op n erf zat samen met Arthur een man in een rolstoel, verlamd en scheefgroei, waardoor praten moeizaam ging.
Zijn vader of opa zat er op de achtergrond bij. Voordat we verder gingen werden eerst de zegeningen over ons uitgesproken.
Dus daar zit je dan heel stilletjes met je handen gevouwen, ik kan zeggen dan voel je je heel nederig, met al onze luxe. Wat n moment was dat. Op mijn netvlies gegrift.
Deze mensen leven met de dag en zijn niet met de toekomst bezig .
Zijn blij en dankbaar met wat er is.
Het geloof is hier heel sterk, de meeste zijn Christen.
Voor hun is liefde, vertrouwen en samen heel belangrijk.
De mensen zijn hier allemaal even vriendelijk en belangstellend, nooit opdringerig of dat je je onveilig voelt. Er hangt hier een goede energie.
En ook dat maakt het heel bijzonder.
-
27 Augustus 2015 - 20:08
Titia:
Ha Jolanda,
Ik ben helemaal bijgelezen. Wat heb je al veel meegemaakt de afgelopen twee weken. Veel aanpassen, veel indrukken en veel armoede. Ik herken e.e.a. van mijn reis door Zuid Afrika. Jij zit wel helemaal in de leefgemeenschap, terwijl wij er meestal vooral naar keken.
Het moet echt fantastisch zijn om met weinig middelen zoveel te kunnen betekenen voor anderen. Geweldig dat je dit doet! Ik blijf je volgen:-)
Liefs, Titia -
27 Augustus 2015 - 21:04
Marcella:
Hoi meis,
Wat maak jij een hoop mee, ik ben helemaal onder de indruk van je verhalen.
Terwijl ik dit heb gelezen en je dit schrijf besef ik maar al te goed wat een geluk we hebben dat onze wieg hier in Nederland stond en niet daar in Zambia. Gelukkig ben je al een heel eind geacclimatiseerd en ik zie uit naar je volgende verhalen. Sterkte en een dikke knuffel van mij -
27 Augustus 2015 - 21:57
Franka:
Hoi Jolan. Je zit echt in 'n achtbaan. Tijdens je werk zal je vaak moeten slikken om de tranen niet te laten lopen. Daarom fijn dat je ook af en toe leuke dingen kan gaan ondernemen. En dat de mensen zo dankbaar zijn geeft je kracht. Daar doe je het voor. Toch! -
27 Augustus 2015 - 22:13
Anne:
Hier een berichtje van een oud-vrijwilliger, wat beschrijf je alles mooi, ik krijg er heimwee van... -
27 Augustus 2015 - 22:46
Jose:
Jolanda, alles wat je daar doet komt uit je hart en ik ben zo blij voor jou dat je dat kunt voelen. Volgens mij zijn dat cadeautjes die je leven extra waardevol maken. Zo mooi om het verschil van jou te zien vergeleken met je eerste week. Je ziet er zo opgelucht, tevreden en happy uit op de foto bij de watervallen. Je schrijft mooie verhalen en ben nieuwsgierig naar je volgende verhaal dikke xxxxxxxx -
28 Augustus 2015 - 23:04
Rob:
Dag Jolanda,
Wat een heftige dingen zie je daar gebeuren. Fijn dat er ook ruimte is om even te ontspannen, ik hoop dat je je een beetje redt in het Engels en je alles ook van je af kunt praten met de mensen om je heen. Wat zal je een hoop wijze lessen mee terug nemen in ruil voor de dingen die je daar doet.
Ik blijf je mooie verhalen volgen.
Liefs -
29 Augustus 2015 - 11:59
Margareth :
Hoe is het mogelijk Jolanda, dat in alle ellende die je beschrijft toch de woorden " dankbaar" "blij" " liefde" en "vertrouwen" gebruikt.
Het moet ons toch aan het denken zetten...dankjewel voor de mooie verhalen! -
29 Augustus 2015 - 19:16
Frank :
Super ervaring lijkt me. Zie t voor me maar bedenk meteen dat t heftig zal zijn.
Wel n pracht kado aan je zelf. Lieve groet,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
