vervolg rolstoelen
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
27 September 2015 | Zambia, Livingstone
Rolstoelen vervolg
Dinsdag was het dan zo ver,vol verwachting gingen we met z'n drieën en Michel , de caregiver op pad.
Eerst naar de oudere dame, die lag te wachten in bed, alle doeken, die om het bed hingen , waren aan de kant geschoven. Nu konden we haar beter zien. Ze keek ons met pret oogjes aan, toen we aan haar schoondochter lieten zien, hoe we haar in de rolstoel zetten. Ze was zo licht als een veertje.
Er is weinig ruimte in het huisje om te draaien, 2 drempels over en ze was buiten. Schoondochter en kleinkinderen hebben allemaal geoefend.
Ze liet t gewillig toe. Daarna hebben we haar onder de schaduw van een boom gezet.
Zo kan ze voortaan heerlijk buiten genieten , van het dorps leven om haar heen.
We lieten ze blij achter.
Op naar de jongen met zijn grootouders.
Een eindje lopen in de brandende zon.
Hè wat een drukte, leek wel of hele dorp zich in de hoofdstraat had verzameld? Bleek dat er een aap in een boom herrie zat te maken, schijnbaar is het niet gewoon dat die de dorpen binnen komen.
De jongen zat buiten ,met een gelukkig gezicht, te wachten in de rolstoel. We zagen dat hij veel te groot is voor de rolstoel, hij heeft lange benen.
Benen die erg vergroeid en stijf zijn. Hier is geen fysiotherapeut , die je dagelijks komt masseren als het nodig is.
Betty heeft voor gedaan, hoe uit de rolstoel in bed te komen. Maar hier stond een erg laag en gammel bed, waar hij ingetild werd.
Dit is een zware bezigheid voor de grootouders, van een plank hebben we een soort glijbaantje gemaakt , om het misschien iets eenvoudiger te maken. Helaas het bed staat veel te laag en de jongen is te groot voor de rolstoel.
Des al niet temin, waren ze toch blij met de nieuwe aanwinst en onze uitleg.
Een zware taak voor de grootouders, om deze jongen dagelijks te verzorgen, te verschonen etc.
Wij waren toch lichtelijk ontdaan, in onze ogen hebben we zo weinig kunnen doen.
Waarmee zouden wij, hier in dit land, nog kunnen helpen?.
Betty en ik hebben er samen nog over nagedacht. Misschien een matras? Dat lag niet in zijn bed.
Wij gaan het bespreken.
En iets van luiers zou ook van pas komen, wel wat uitgewassen kan worden met plastic broekje of strikslip. Het moet duurzaam zijn.
Dinsdag was het dan zo ver,vol verwachting gingen we met z'n drieën en Michel , de caregiver op pad.
Eerst naar de oudere dame, die lag te wachten in bed, alle doeken, die om het bed hingen , waren aan de kant geschoven. Nu konden we haar beter zien. Ze keek ons met pret oogjes aan, toen we aan haar schoondochter lieten zien, hoe we haar in de rolstoel zetten. Ze was zo licht als een veertje.
Er is weinig ruimte in het huisje om te draaien, 2 drempels over en ze was buiten. Schoondochter en kleinkinderen hebben allemaal geoefend.
Ze liet t gewillig toe. Daarna hebben we haar onder de schaduw van een boom gezet.
Zo kan ze voortaan heerlijk buiten genieten , van het dorps leven om haar heen.
We lieten ze blij achter.
Op naar de jongen met zijn grootouders.
Een eindje lopen in de brandende zon.
Hè wat een drukte, leek wel of hele dorp zich in de hoofdstraat had verzameld? Bleek dat er een aap in een boom herrie zat te maken, schijnbaar is het niet gewoon dat die de dorpen binnen komen.
De jongen zat buiten ,met een gelukkig gezicht, te wachten in de rolstoel. We zagen dat hij veel te groot is voor de rolstoel, hij heeft lange benen.
Benen die erg vergroeid en stijf zijn. Hier is geen fysiotherapeut , die je dagelijks komt masseren als het nodig is.
Betty heeft voor gedaan, hoe uit de rolstoel in bed te komen. Maar hier stond een erg laag en gammel bed, waar hij ingetild werd.
Dit is een zware bezigheid voor de grootouders, van een plank hebben we een soort glijbaantje gemaakt , om het misschien iets eenvoudiger te maken. Helaas het bed staat veel te laag en de jongen is te groot voor de rolstoel.
Des al niet temin, waren ze toch blij met de nieuwe aanwinst en onze uitleg.
Een zware taak voor de grootouders, om deze jongen dagelijks te verzorgen, te verschonen etc.
Wij waren toch lichtelijk ontdaan, in onze ogen hebben we zo weinig kunnen doen.
Waarmee zouden wij, hier in dit land, nog kunnen helpen?.
Betty en ik hebben er samen nog over nagedacht. Misschien een matras? Dat lag niet in zijn bed.
Wij gaan het bespreken.
En iets van luiers zou ook van pas komen, wel wat uitgewassen kan worden met plastic broekje of strikslip. Het moet duurzaam zijn.
-
27 September 2015 - 21:20
Rieky.aben@planet.nl:
Bij alles wat ik lees van jou, lees ik dat die mensen zo blij zijn met die rolstoelen en wie weet hoeveel rolstoelen hier nutteloos ergens staan weg te roesten of dat ze niet gebruikt worden.
Laatst hebben ze in het verzorgingshuis waar ik werk de zolder opgeruimd. Er ging een volle container naar de stort.
Dat hadden die mensen daar bij jou zo goed kunnen gebruiken maar hoe ga je dat organiseren zonder al teveel onkosten??????
Ik zou zo graag willen helpen maar zou niet weten hoe. -
27 September 2015 - 22:10
Liesbeth:
Hoi Jolanda,
Laat je niet ontmoedigen, jullie doen daar geweldig werk. Jullie hebben in die 2 bezoekjes al veel voor die jongen gedaan, nu kan hij met die rolstoel weer jaren verder. Dat hebben jullie toch mooi geregeld. Voor Nederlandse begrippen is het zo wenig, maar in Zambia betekent een klein beetje hulp heel veel.
Groetjes
Liesbeth -
02 Oktober 2015 - 20:10
Liesbeth :
Hoi Jolanda,
Al bijna 7 weken ben je nu in Zambia, je hebt daar ontzettend veel werk gedaan en ook nog het nodige gezien, Nu kun je echt gaan aftellen en dan gaan genieten van een dik verdiende vakantie. Ik heb veel bewondering voor je, ik zou dat niet kunnen, fijn weekend.
Groetjes,
Liesbeth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
